Warning: session_start(): Cannot start session when headers already sent in /home/stixoi/public_html/core.php on line 23

Warning: Cannot modify header information - headers already sent by (output started at /home/stixoi/public_html/sec.php:2) in /home/stixoi/public_html/gr/Lyrics/index.php on line 364
stixoi.info: Το τραγούδι της Άννας Μπολέυν
 
Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
130603 Τραγούδια, 269424 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

Το τραγούδι της Άννας Μπολέυν      
 
Στίχοι:  
Ήντιθ Σίτγουελ
Μουσική:  
Αμελοποίητα


”Μετά τη φοβερή βροχή, ο Ευαγγελισμός”-
Το αίμα – πουλί στις φλέβες μεταμορφωμένο σε σμαράγδια
Έδωσε απόκριση στου πουλιού το κάλεσμα…
Μες στην καινούριαν Άνοιξη θα ξεχαστεί
Το ψύχος του Χειμώνα
Καθώς εγώ ξεχνώ την κρυάδα του στερνού εραστή μου,

Του μεγάλου τεφρού Βασιλιά
Που ξεκουράζεται πάνω στα στήθια μου
Και κυβερνάει στις φλέβες μου το αίμα – πουλί που στρίγκλιζε μ’ ένα γέλιο
-Ίδιος ήχος φόβου-
Όταν το βήμα μου περήφανο και φωτεινό
Σπιρούνιζε απ’ τον ουρανό τον ήλιο μου
Μες στο χορό μου τον αμέριμνο κι ακέφαλο –
Ω είναι πολύς καιρός αγαπημένη,
Κόρη μου ζωντανή!

Στις νύχτες της Άνοιξης, το πουλί, ο Άγγελο; Του Ευαγγελισμού
Κάθεται περίλυπο στους ουρανούς των φτερών του και της άγριας πρά-
σινης φωτιάς
Όπως καθένας μέσα στο δικό του κόσμο, καθένας μέσα στο αυγό του
Σα Μοίρα έχει ξαπλώσει.

Τραγούδησε στο αίμα μου, καθώς ο Ερρίκος, Βασιλιάς μου πρώτος,
Ήλιος μου φοβερός
Σαν τη συνήθεια ήρθε της Άνοιξης, την πρώτη πράσινη ουλή,
Και φώναξε,
“Κλαριά είναι οι φλέβες σου όπου αρχίζει το πρώτο άνθισμα
Μετά τις χειμωνιάτικες βροχές –
Τα μάτια σου είναι μαύρα και βαθιά
Σαν ύπνος άχρονος
Κι η αγκάλη σου και τα βυζιά σου είναι της Ζωής οι ποταμοί μου
Ενώ ένας κόσμος νέος μεγαλώνει στο πλευρό σου”.

Είπανε κάποιοι πως εγώ ήμουν η αρχή του Ξεπεσμού,
Εγώ που του `δωσα τον κόσμο της νιότης και της Άνοιξης σα μήλο
Και των μηλόκηπων τη σμαραγδένια γνώση –
Πως η αμαρτία κρύβεται στο σπόρο.

Αλλά ο Ερρίκος με σκεφτόταν μέσα στον παγερό Χειμώνα
Όταν για να βαστάξω την αγάπη του ξεμάκραινα απ’ αυτόν πώς ξεμα-
κραίνει
Ο κόσμος απ’ τον ήλιο… Και τότε ο κόσμος γέρασε –

Όμως εγώ που μέσα στην καρδιά μεγάλωσα πώς μεγαλώνει
Του πουλιού το κελάηδισμα στην καρδιά της Άνοιξης…
Εγώ, Άγγελε φοβερέ
Των σμαραγδιών μέσα στο αίμα του ανθρώπου και του δέντρου,
Πώς μπορούσα να ξέρω που θα `ταν οι νύχτες της Άνοιξης κρύες

Όταν ο τεφρός χλωμόφεγγός μου Βασιλιάς –
Γέροντας ερωτιάρης Θάνατος έτσι με συνήθισε ψυχρή;
Τα γηρατειά του πάνω στα στήθια μου κοιμούνται,
Οι φλέβες μου, κλαριά ροδακινιάς όπου το πρώτο άνθισμα
Σαλεύει, φέρνουν τη ζεστασιά της Άνοιξης στα γκρίζα του μαλλιά.




 Στατιστικά στοιχεία 
       Δημοφιλία: -
      Αναγνώσεις: 337
      Σχόλια: 0
      Αφιερώσεις: 0
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Αφιέρωσέ το κάπου
Νέα μετάφραση
Εκτυπώσιμη μορφή
Αποστολή με email
Διόρθωση-Συμπλήρωση
 
   
 
   cactus @ 23-01-2018


Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο