Αφήνεις πίσω σου το χρόνο να κυλάει.
Σαν εκκρεμές διακοσμητικής αξίας μοιάζεις
που από μια πρόκα κρέμεται του σφυριού σου η δειλία
εσχάτη προδοσία στον ανώτερο εαυτό σου.
Και όπως προχωρούν οι δείκτες
σελιδοδείκτες βάζεις κάνοντας παύση τη ζωή σου.
Σφηνωμένος και διχασμένος
σε έναν λευκό τοίχο
που κάποτε χρωμάτιζε τη μοναδικότητα σου.
Μα εσύ βιαστικός και τετριμμένος
του χεριού σου το ρολόι κοιτάς
ντυμένος κλέφτης
να προλάβεις τα δευτερόλεπτα
και δεν αναρωτιέσαι
που χαρίστηκες σαν δώρο δεύτερης αξίας.
Αμπαλάζ τυλιγμένο έγινες.
Ένα πρόσχαρο φαίνεσθε με μηδαμινή ουσία.