Νυχτώνει θαρρώ.Για τα καλά.
Κατά κει τραβάει η μέρα.
Μια ησυχία αλλόκοτη,
θαρρείς... παραλύει σιγά σιγά από το βάρος της ομίχλης,
που κατεβαίνει αργά, ανεπαίσθητα
προς τη μικρή πολιτεία.
Τα βουνα μαθημένα,
φαντάζουν πιο ανθεκτικά...
Τα παράθυρα φωτίζουν σιγά σιγά,
το ένα μετά το άλλο.
Δεν είναι δα και τόσο περίεργο αυτό...
Είναι η αγάπη του ανθρώπου για το Φως.
Τ’ αστέρια απουσιάζουν
γιατί είναι μαλωμένα με την νύχτα...
Ακατάστατη η σκέψη.
Είναι λανθασμένη η απόφαση;
Ή μάταια αναζητά λύση;
Είναι αυτός ο Παράδεισος που ονειρεύτηκες;

Πολλά τα φωτισμένα παράθυρα
πολλές κι οι ζωντανές υπάρξεις.
Υπάρχει Ζωή αφού υπάρχει Φως.
Πολλοί οι ίσκιοι του μεσονυκτίου
πολλά τα μάτια που κοιτούν,
πολλές και οι θλιμμένες καρδιές...
Και μέσα από τις γρίλιες εκλιπαρούν.
Βάλτε να πιούμε Φως
να πιούμε Ανάσταση.
Μα η μοιρασιά είναι δύσκολη...
Μικρός ο τζίρος.
Πολλά τα χέρια που ζητούν....

Μη ζητάς.
Είσαι ο "καθ’ εικόνα και ομοίωση".
Έχεις δικό σου φως κι Ανασταση.
Σημάδεψε τον Ήλιο κατ’ ευθείαν...