Μ’ ένα τίποτα έζησα
Μοναχά οι λέξεις δε μου αρκούσανε
Σ’ ενός περάσματος αέρα
ξεγνέθοντας απόκοσμη φωνή τ’ αυτιά μου
φχιά
φχιού φχιού
εσκαρφίστηκα τα μύρια όσα
Τι γυαλόπετρες φούχτες
τι καλάθια φρέσκες μέλισσες και σταμνιά φουσκωτά όπου
άκουγες βββ να σου βροντάει ο αιχμάλωτος αέρας.

Κάτι
Κάτι δαιμονικό μα που να πιάνεται σαν σε δίχτυ στο σχήμα του Αρχαγγέλου
Παραλαλούσα κι έτρεχα
έφτασα κι αποτύπωνα τα κύματα στην ακοή απ’ τη γλώσσα

- ε καβάκια μαύρα, φώναζα, κι εσείς γαλάζια δέντρα τι ξέρετε από μένα;
- Θόη θόη θμός
- ε; Τι;
- αρίηω ηθύμως θμός
- δεν άκουσα τι πράγμα;
- Θμός θμός άδυσος

ώσπου τέλος ένιωσα
κι ας πά’ να μ’ έλεγαν τρελό
πώς από `να τίποτα γίνεται ο Παράδεισος.