Ποίηση δεν είναι μια σύννομη
αυτοαναφορά,

δεν γεννήθηκε η Ιστορία για μας,
ούτε κυνηγούμε με σφενδόνες

το χαμόγελο του κλόουν,

το δακρυσμένο έλλειμμα του ονείρου
ή
ένα χάος που διαστέλλεται στο στήθος.

Ο ποιητής κρατάει ψηλά μία λαμπάδα
ή
γίνεται ο ίδιος λαμπάδα,
γύρω της πεταλουδίζουν
αναρμόδιες λέξεις,
λέξεις οξείες κι ασκητικές
και μεγάλες άσπρες ιδέες.