Ψιλή κραυγή και συνεχώς αποψιλούται
σαν μίσχος μιας νεάνιδος στον άνεμο
φεύγουν τα πέταλά της ένα - ένα
μέσ’ στην ανταύγεια του φουστανιού της.
Η ρώμη τέτοιου πάθους πια δε χάνεται
μένει δεμένη στις ψυχές των φορεμάτων
μέσ’ στα γαλάζια βλέφαρα και την λευκή τη μπλούζα
που φάνταξε σαν κυανή πριν γίνει στεναγμός.