Πάει καιρός που καταπίνουμε πολέμους
Απ’ τα αρχαία σανδάλια περπατάμε προς την
Αιματοχυσία.
Εξευγενίσαμε τα βέλη
Τα βάζουμε και κάτω απ’ το μαξιλάρι μας
Σε κάποια αίθουσα τέχνης
Ή σε γυάλινα τετράγωνα σαν πεταλούδες.
Σκέτος πολιτισμός (πολλών καρατίων)
Έγιναν τα τσεκούρια κατοικίδια
(Μα οι αστραπές δε σκοτώνουν, σχίζουν απλά και μοιάζουν με τρόμο
Με την ουράνια πληγή της κατηφόρας)
Ό,τι καταστρέφει είναι στο mute.
Δεν αφήνει ίχνη, μόνο αποδείξεις της ταραχής του.
Γενοκτονίες με το γάντι, ως και η τρέλα σαστίζει μπροστά τους.
Ασύλληπτη η νέα εκδοχή της αγριότητας.
Κινδυνεύουμε πια απ’ τις πισίνες.
Την αντιβίωση.
Τα σανίδια σωτηρίας.
Τις εξόδους κινδύνου που σε απομακρύνουν απ’ το ορατό
Για να σε ρίξουν κατευθείαν στο άπατο.
Με ακρίβεια Ελβετίας.