Με αυτό το αρραγές τοπίο παραμάσχαλα
Υπερασπιζόσουν στην πόρτα
Την απόμακρη ζέστη σου –
Καλοκαίρι για έναν.
Την άνοιγες σαν να επέμενες
Πως το κενό είναι κάτι που επινοείται
Κι αλλάζει συνθήματα και γίνεται
Χώρος κατοικήσιμος.
Στεκόμουν ακίνητη στην πιο ώρα της ώρας
Κάτω απ’ τις τέντες της λεωφόρου
Έπιανα απ’ τις ορθές γωνίες της μπλούζας την αναμέτρηση
Ανασκούμπωνα τα μανίκια (σα λιλά ρεματιές)
Ανακύκλωνα τον ψίθυρο των παλμών
Στις υπεκφυγές της ελπίδας –
Όλο κυρτά κοιλώματα.
Θυμάσαι το περσινό πεζούλι;
Τ’ οδόφραγμα να παλιώνει στο χάρτη;
Υπήρξε μια λίγη αλλά
Άλλη εποχή.
Είχαμε γνωριστεί από τόσο νωρίς
Για να νομίζουμε ακόμα πως
Μετά τη χρυσαλίδα ακολουθούν
Πλουμιστά φτερά και πτήσεις.
Δεν ήξερα πώς να κουνήσω το βασιλιά
Στις τρυφερές ορτανσίες
(Ίσως παράπλευρα;)
Είχες πει θα μου μάθαινες
Όλη την τέχνη
Το λέμε σκάκι μεταξύ μας
Και παρηγοριόμαστε
Που δε χορτάσαμε ανταλλαγές κι υπονοούμενα
Δε μιλήσαμε (έστω σπαστά)
Με παθητικά ρήματα
Πεταμένα σαν σκουπίδια
Που ξαναφουσκώνουν το βράδυ
Στην πλατεία..