Του αγέρα η ψυχή
Γονατίζει
Σου στεγνώνει στο μέτωπο
Τα μαλλιά
Σου αφαιρεί
Την αναπνοή
Σου λειαίνει
Τον παλμό του προσώπου

Ριγηλή
Όπως μια καρδιά
Σκοτίζεσαι
Από τα νέφη τ’ ουρανού
Από τη στάλα της βροχής
Το λαμπερό χιόνι
Το μουντό σκοτάδι

Και ανεβαίνεις
Την κλίμακα της αιθρίας
Στου μαρμάρου την απόσταση
Φυλάγοντας τα φτερά
Σε μια σιωπή
Που ραγίζει
Αν σιμά της διαρκεί
Το ανάστημά σου.