Η γλυκιά φωνή του ανέμου
Μας μοιράζει εδώ κι εκεί
Κι όλες οι γωνιές της γης
Γίνονται για μας λειμώνες
Κι όλα τα τραγούδια
Μοιάζουν με λουλούδια
Που φυτρώνουν
Όπου η ανάσα μας περνά

Λες πως ο άνεμος δεν είναι
Παρά ένας παλαβός
Που δεν ξέρει άλλο χρόνο
Από τη δική μας σάρκα
Κι αν χοροπηδά ο ήλιος
Πάνω στα βουνά
Είναι για να μας φουρκίσει
Θέλει ν’ αστειευτεί
Πάλι η θάλασσα μάς παίρνει

Απ’ τα μπράτσα
Και βογγούν τ’ αστέρια
Σηκωθήκανε ολόρθοι
Οι πεθαμένοι
Μας φωνάζουν στο χορό
Τρεμοσβήνουν οι ζωές
Των γυναικών

Μα τα πρόσωπά μας
Γίνονται ένα
Μα η ψυχή μας σμίγεται
Μ’ εκείνη των παιδιών
Τα χέρια μας απαλά
Σαν να ήταν από ουρανό
Βρέχουνε το χώμα
Με τις προσευχές τους

Και γονιμοποιείται η φύση
Τα νερά απ’ τις βρύσες
Έχουν το άρωμα
Που είναι και δικό μας
Μοιάζουν στο αίμα της καρδιάς
Όπως το σταφύλι στο κρασί
Όπως η κοπέλα στη μητέρα
Κι είμαστε στο σύμπαν μια γενιά.