Βασιλάκη, του λέω, τι κάνεις με τόσο θάνατο,
δε σε πονούν τα κόκαλά σου;

Βασιλάκη, του λέω, το βλέπω στις φωτογραφίες
πως την απόφαση την είχες πάρει.
– Τι καταλαβαίνεις κι εσύ: μου απαντά.

Βασιλάκη, του λέω, σε νιώθω, σε νιώθω…
– Είναι που τον κουβαλάς κι εσύ, μου λέει.

Βασιλάκη, του λέω, πώς άντεξες;
– Όπως θ’ αντέξεις κι εσύ, μου λέει.

Βασιλάκη, του λέω, μου λείπεις!

Με κοίταξε γελαστός, έβαλε τα χέρια στις τσέπες κι απομακρύνθηκε. Το μπλε μπουφάν. Το πράσινο δέντρο. Ήταν μάλλον ελιά. Ο τοίχος ξεπλυμένο κόκκινο, γδαρμένο κόκκινο δεκαετίας. Προχώρησε στην αυλή. Άκουγα βήματα από δερμάτινες σόλες. Κάπου υπάρχει ένας βασιλικός, έλεγα. Ήμουνα σίγουρος. Κάπου υπάρχει κάτω απ΄την ελιά και σκιάζεται τα καλοκαίρια. Ο δικός μου νεκρός. Ο Βασιλάκης. Το χαμόγελό του.

Μόνο ποιήματα πεθαμένων θα διαβάζω πια.
Αυτοί ξέρουν.