Λοιπὸν μᾶς φεύγεις πάλι, καλέ μου βασιλῃᾶ,
γιὰ νὰ συχάσῃς λίγο ἀπ’ τὴν πολλὴ δουλειά.
Στὴν Κέρκυρα πηγαίνεις γιὰ κάμποσο καιρὸ
νὰ πάρῃς τῆς θαλάσσης ἀέρα καθαρό.
Στὴν Κέρκυρα πηγαίνεις, μὰ ὅπου καὶ ἅν πᾶς,
στὸ νοῦ σου νὰ μᾶς ἔχῃς καὶ νὰ μᾶς ἀγαπᾷς.

Ἔτσι σὲ θέμε πάντα νὰ εἶσαι κουναρντᾶς,
καθὼς κι’ ἐμεῖς, νὰ πίνῃς, νὰ τρῷς καὶ νὰ γλεντᾶς.
Ἐδῶ στὴ Ρωμῃοσύνη, στὴ γῆ τοῦ ραχατιοῦ,
στὸν τόπο τῆς παράτας, στὸν τόπο τοῦ γλεντιοῦ,
ποτὲ κανεὶς δὲν πρέπει νὰ εἶναι σοβαρός,
καὶ οὔτε νὰ διαβαίνῃ μὲ θλῖψι ὁ καιρός.

Ἀφοῦ καὶ εἶχες τύχη νὰ γίνῃς βασιλῃᾶς
τοῦ ἔθνους τῶν ἐρώτων καὶ τόσης τεμπελιᾶς,
ποτὲ ἂς μὴ θολώνῃ ὁ ἥσυχός σου νοῦς,
μὴ θέλῃς κι’ ἄλλο χῶμα καὶ ἄλλους οὐρανούς,
στοῦ γαλανοῦ Βοσπόρου μὴν τρέχῃς τὰ νερά,
μὴ σκέπτεσαι, μὴν πάσχῃς καὶ γλέντα μιὰ χαρά.

Γι’ ἀλέγρους βασιληάδες πεθαίνει κι’ ἡ Ἑλλάς,
οἱ Ἕλληνές σου θέλουν μαζί των νὰ γελᾷς,
χαρούμενος νὰ εἶσαι καὶ σὺ καὶ τὰ παιδιά,
δὲν σ’ ἔχομε γιὰ λύπη καὶ γιὰ κακὴ καρδιά.
Γιὰ χωρατὸ νὰ παίρνῃς ἐδῶ τὸ κάθε τί,
γιὰ χωρατὰ κι’ οἱ στόλοι κι’ οἱ ψεύτικοι στρατοί.

Καλό σας κατευόδιο καὶ πάλι τραγουδῶ,
κι’ ἐμεῖς θὰ τὸ γλεντοῦμε μαζί σας ἀπ’ ἐδῶ·
μὲ γέλοια θὰ μᾶς βρίσκῃ κι’ ἡ νύκτα κι’ ἡ αὐγή,
νὰ δοῦμε τόσο γλέντι ποῦ διάβολο θὰ βγῇ.
Καὶ τώρα, βασιλῃᾶ μου, σῦρε στὸ Μὸν Ρεπό,
σᾶς ἀγαποῦμε ὅλοι, κι’ ἐγὼ σᾶς ἀγαπῶ.