Του έξω, 1984, ημέρες,
κι ημέρες εύθραυστες του μέσα
πόσο εύκολα, πόσο εύκολα
λυγίζει η νύχτα με τα μαύρα της τα χέρια
κλαδιά αποξηραμένα στο λιοπύρι
και "κρακ", τις σπάζει "κρακ"
ποτήρια στραγγισμένα τις τσακίζουν
μεθυσμένοι χαροκόποι τα χαράματα.

Σαθρές του μέσα ημέρες
φύλλα ξερά κιτρινισμένα
πόσο εύκολα, πόσο εύκολα
τρίβονται μες στα χέρια τους
τρίβονται –τόσο εύκολα–
τρίζοντας στην καρδιά τους.

Ημέρες, τοίχοι ραϊσμένοι απ’ το σεισμό
που μπάζουν μπάζουν
μπάζουνε βροχή, σιωπή κι αδιαφορία
μπάζουνε μνήμη – αγιάζι
από αισθήματα σαθρά
σάπια χαρτονομίσματα που βρίσκεις
μέσα σε συρτάρια πεθαμένων
(ένας θεός ξέρει μονάχα κι η ψυχή τους
γιατί και πώς τα φύλαξαν
τα κρύψανε, γιατί;)
Και πέθαναν μια μέρα
έχοντας ξεχάσει το για τι
κι όσα στερηθήκανε
σε θήκες και ντουλάπες, κρύβοντάς τα.