Παράγγειλα της άνοιξης τα δέντρα της ν’ ανθίσει
απ’ όσους δρόμους θα διαβείς και φεύγοντας περάσεις.
Παράγγειλα στον έρωτα τη φλόγα του ν’ ανάψει
ήλιο χρυσό και λαμπερό στη στράτα την καινούρια
να πάρει και την έγνοια μου βελούδο να τη στρώσει.
Είπα και στους ορίζοντες να δέσουν τους ανέμους
να δέσουν το σκληρό βοριά και τον κακό το νότο
για να διαβείς περήφανα μ’ απάνω το κεφάλι.
Παράγγειλα του χωρισμού να στρέψει τα ποτάμια
τα φουσκωμένα του καημού μη πλημμυρίσει ο κάμπος
της νοσταλγίας αδιάβατος και πνίξει τη χαρά σου.
Παράγγειλα και της ζωής τις πόρτες της ν’ ανοίξει
να βγει να σε καλοδεχτεί τραπέζι να σου στρώσει
να βάλει απάνω και λωτούς να γελαστείς να πάρεις.
Και της αυγής παράγγειλα να θυμηθεί ν’ απλώσει
από τη μέση τ’ ουρανού κι ως με της γης το χώμα
κρουστό μαγνάδι θαλασσί με κρόσσια πορφυρένια
ανάμεσα απ’ τα μάτια σου, τα πολυχαϊδεμένα
κι από το γκρίζο και βαρύ σύγνεφο της καρδιάς μου.