Σε βλέπω ταξιδιώτισσα ξενιτεμένη
καθώς που σ’ είδα μία φορά σ’ ένα ακρογιάλι,
κοπέλα βεργολυγερή και χαϊδεμένη,
με μια πλεξούδα καστανή, μ’ αφράτα κάλλη.

Ρωτώ τα μαύρα μάτια σου και λέω πώς ξέρεις
να κλεις της νιότης τον καημό στα σωθικά σου.
Ρωτώ τα χείλη σου και λες πώς θέ να φέρεις
χρόνια καλότυχα στο νιό της αρεσκειάς σου.

Λαμπρό φεγγάρι να το πώ το πρόσωπό σου,
δέ κατεβαίνει τέτοιο φως απ’ το φεγγάρι.
Να σού το πώ βασιλικό το στάσιμό σου,

δέ στάθηκε βασίλισσα με τόση χάρη.
Η όψη σου μια αγγελική χαρά σκορπάει,
που γίνετ’ άγγελος κι αυτός που σε θωράει.