Μαντάλωσε και κλείσε το παντζούρι,
Γιατί ο απαίσιος άνεμος φυσά:
Ο νους μας είναι στην ακμή του αυτή τη νύχτα,
Κι εγώ, όπως φαίνεται, ξέρω καλά
Πως όλα έξω από μας είναι
Τρελά σαν την ομίχλη και το χιόνι.

Ο Οράτιος, εκεί, στέκεται πλάι στον Όμηρο,
Ο Πλάτων από κάτω έχει σταθεί,
Κι εδώ είναι του Τύλλιου η ανοιχτή σελίδα.
Πόσα χρόνια πριν εγώ κι εσύ
Ήμασταν δυο αγράμματοι έφηβοι,
Τρελοί σαν την ομίχλη και το χιόνι;

Ρωτάς τι έχω και στενάζω, παλιέ φίλε,
Τι έχω και ριγώ;
Ριγώ κι αναστενάζω γιατί νιώθω
Ότι ακόμη και ο Κικέρων
Κι ο Όμηρος με το πολύπτυχο μυαλό ήταν
Τρελός σαν την ομίχλη και το χιόνι.