Τίκι τάκ, ἀνοίξετέ μου, προσφιλεῖς μου διπλωμάται,
καὶ ἀπ’ ἔξω τόσην ὥρα μὴ ἀδίκως μὲ βαστᾶτε.
Δὲν ἐπρόσμενα ποτέ μου μία τέτοια ἱστορία...
τίκι, τάκ, ἀνοίξετέ μου νὰ σᾶς πῶ ἐν συντομίᾳ
ὅσα πράγματα ἀκόμη δὲν ἐπρόφθασα νὰ πῶ...
τίκι, τάκ, ἀνοίξετέ μου καὶ δὲν πάει νὰ κτυπῶ.

Ἔμα, κύριε Ἀνδράσυ, καὶ σὺ Βήκονσφηλδ, ποὺ κάνεις
ὅτι τὰχα δὲν μ’ ἀκούεις... εἶμ’ ἐγὼ ὁ Δεληγιάννης,
ὅπου ἦλθα νὰ σᾶς φέρω τὸ ὑπόμνημα ἐκεῖνο
καὶ μαζί σας τὸ συμφέρον καὶ τὸ φρόνιμον νὰ κρίνω.
Εἶμ’ ἐκεῖνος, ὅπου ἦλθα μὲ τὸν γέρο Ραγκαβῆ,
νὰ ζητήσω γιὰ τὸ ἔθνος τῶν Ἑλλήνων ἀμοιβή.

Ἀλλ’ ἀφοῦ, εὐλογημένοι, ἡ ἰδέα σας δὲν ἦτο
νὰ μᾶς δώσετε ἀφ’ ὅσα σᾶς ἐζήτησα τὸ τρίτο,
πῶς ἐφέρατε κι’ ἐμένα ἆρον ἆρον ἐδῶ πέρα,
καὶ μ’ ἐκάματε νὰ ἔχω σοῦρτα φέρτα νύχτα μέρα;
Δὲν μ’ ἀνοίγετε ἀκόμη;... μὰ κι’ ἐγὼ δὲν τὸ κουνῶ
καὶ σκοπὸς ἐδῶ ἀπ’ ἔξω εἰς τὴν πόρτα θὰ γενῶ.

Ἕνα μῆνα ὁ καϋμένος ἤμουν μέσα στὸν ἱδρῶτα
ἕως ὅτου νὰ μαζέψω τῆς πατρίδος μου τὰ φῶτα,
καὶ τὸ πνεῦμα σας μ’ ἐκεῖνα εἰμπορέσω νὰ φωτίσω·
εἶδα κι’ ἔπαθα ὡς ὅτου εἰς τὰ δάκτυλα μετρήσω
τὰς ἀρχαίας μας τὰς δάφνας μὲ τὸν Βλάχο τὸ σοφό,
καὶ σεῖς τώρα γι’ αὐτὰ ὅλα προσποιεῖσθε τὸν κουφό;

Μὰ δὲν παίρνει ἀπὸ λόγια τὸ δικό σας τὸ κεφάλι,
καὶ καλὰ συλλογισθῆτε, ἐξοχώτατοι μεγάλοι,
ὅτι εἶμαι κι ἐγὼ τέκνον τῆς πατρίδος τῶν γιγάντων
καί σὰν τέτοιος ὅπου εἶμαι σᾶς φωνάζω τέλος πάντων:
ἢ μοῦ δίνετε τὸ χῶμα τῶν προγόνων μὲ καλό,
ἀλλοιῶς... μῆνες δεκαπέντε μοναχός μου θὰ μιλῶ.