Τα λυχνάρια μας ξεχάστηκαν στεγνά κι ανέλαια,
δε φροντίσαμε ν’ αναδειχθεί το μεγαλείο του νυμφίου
-νυχτερινό κι αιφνίδιο, όπως αποδείχτηκε-
και, ω, των μακρινών αστεριών παραμυθία,
μικρή αντίσταση που αποφαίνεται:
Κάπου υπάρχει φως,
μια σπίθα ανάμεσα στα φτερά του αγγέλου μας.
Κάπου υπάρχει η ανεμώνη να στολίσουμε τα μαλλιά μας,
τη σπρώχνει απαλά ένας λεβάντες, χωρίς περιγραπτές ακίδες,
μόνο μια τρυφερή αφή, όπως του βρέφους το χαμόγελο,
όπως ο πόνος ο αναπόφευκτος-λες, "δε γίνονταν αλλιώς",
κι αυτό σ'ανακουφίζει.
Κύριε, ανάμεσα στο χθες του φεγγαριού
και στων δρομαίων νεφών το αύριο,
δώσε τη Στιγμή, ν’ ανασάνουμε.