Δύσκολο πέταγμα

η ποίηση

κι εγώ

δεν άφηνα

να τρέξουν

τα φτερά μου.

Κρατούσα σκορπισμένα

φύλλα

λαγούς μικρούς

μες στο σαλόνι μου˚

έπαιζε μόνη της

η μπάντα,

στις επετείους

άνοιγα δειλά

τα μάτια

χωράφια με ελιές

σκίαζαν το

καπέλο μου

μια κούνια

με παρέδινε

στο χάος.

Έτσι,

με ψίχουλα

μεγάλωνα

κάνοντας ακροβατικά

κέρδιζα το

ψωμί μου.

Γι’ αυτό φοβάμαι

από τότε τις

ευθείες

το αχανές τρικύμισμα

του γκρίζου,

του άσπρου το

ξεθώριασμα.

Τώρα

σε γέφυρες

κουρνιάζω

σε στερεμένους

ποταμούς˚

να’ χω κι εγώ

ένα δικό μου

τίποτα