Υπάρχουν λέξεις
που μοιάζουν πιο πολύ με τη σιωπή παρά με λέξεις.
Όχι γιατί προφέρονται με χαμηλή φωνή
ή τις σκεπάζει η ομίχλη
ή διαγράφονται στον επηρμένο ίσκιο του θανάτου.

Αυτές οι λέξεις σκάβουν σήραγγες ανέλπιστες
μες στην μονότονη ομιλία του ανθρώπου,
περιφρονούνε τα ψευδόχρυσα υφάσματα του μύθου
που τυλίγει τις αυλικές εκφράσεις
και είναι πάντα έτοιμες να δραπετεύσουν
από τα νώθα κείμενα που συναρμόζουμε.

Τα λεξικά τις σταυρώνουνε στα φύλλα τους,
οι οικοδόμοι τις χρησιμοποιούν ως τούβλα ή πλίνθους,
οι διευθυντές τις φυλακίζουν στους κανόνες τους,
οι πωλητές τις τυπώνουνε στα είδη τους,
οι ιεροκήρυκες τις εκτοξεύουν σαν άχρωμα χαλίκια.

Όμως αυτές οι λέξεις δεν είναι μοναχές τους
και καθεμιά αναζητά την όμοιά της
και ανακτά την αποπλανημένη ουσία,
το αταξινόμητο στοιχείο
που την κάνει σιωπή να είναι μάλλον παρά λέξη,
σιωπή χωρίς σιωπή.