Ύπνε, στα δυο παιδάκια μου —της νιότης μου βλαστάρια—
έλα με ονείρατα γλυκά τα βλέφαρα να κλείσεις
έλα με πούπουλα κι ανθούς την κούνια να στολίσεις
και μες στη νύχτα κάνε τα μεγάλα παλληκάρια.

Σεργιάνισέ τα στους αγρούς, στις λαγκαδιές, στα δάση,
κει που το κρίνο της χαράς φυτρώνει μια φορά,
να το `βρουν, να το κόψουνε —θεέ μου, τι χαρά!—
μην τη ζωή του αδάμαστο κι αμύριστο τη χάσει.

Κι όταν εδώ γυρίσουνε απ’ τ’ όνειρου τη στράτα
θα `χουν γλυκά, γελούμενα τα ρόδινα τους χείλη,
και με κρινάκια της χαράς, ροδόφυλλα τ’ Απρίλη,
θα στρώνουν, θα στολίζουνε τα τρυφερά τους νιάτα.