Σκοτεινά φαράγγια μορφάζουν,
πυκνά δάση σείονται απειλητικά.
Βυθίζομαι στον πυθμένα μιας σιωπής.
Αναζητώ σε μια απροσδιόριστη γεωγραφία βυθού μέσα μου
το πρόσωπο που θα με αναγνωρίσει.
Εδώ σκοτεινές ρωγμές φόβου
απομυζούν το φως της κάθε μου μέρας.
Μια ισχνή παρουσία
εξαντλείται σε μονολόγους που δεν κατανοώ.
Ένας λιπόσαρκος μοναχός
επαναλαμβάνει φθαρμένες ικεσίες.
Με διεσταλμένες κόρες τραυλίζω σκοτάδι.
Καταποντίζομαι στο κενό ενός εαυτού που αρνήθηκα.
Το τίποτα δεν είναι παρά μια ύπαρξη
που κατάπιε τον εαυτό της.
Και η μοναξιά έχει το σχήμα του θανάτου.
Μιας απουσίας.
Μιας παρουσίας που αρνείται τον εαυτό της.