Ποῦ πάω; - Διπλὸ παράπονο
τοὺς πικραμένους παίρνει,
ἄν `ς ἑνὸς νέου τὸ λείψανο
ἄσπρο κεφάλι γέρνει.
Ἄχ! - λένε, φανερόνοντας
τὸ ψυχικό τους βάρος -
εἶν’ ἄδικος ὁ Χάρος·
θερίζει στὰ τυφλά.

Τι ζηλεμένο χάρισμα
ἡ ἀθλία ζωή μας εἶναι,
τὸ ξέρω ἐγώ, ποῦ σέρνομαι
χρόνια πολλὰ σὲ αὐτήνε.
Στὴ μέση ἀπὸ τὸν κύκλο σας
ἀφῆστε, ἀγαπημένοι,
νὰ πῶ στὴν πεθαμένη
δύο λόγια μοναχά.

Φεύγεις τὸν κόσμο ἀπείραχτη
ἀπὸ καϋμοὺς καὶ πάθη·
γιὰ σὲ τὰ ρόδα ἐφύτρωναν
δίχως καθόλου ἀγκάθι·
κατὰ τ’ ἀστέρια ἐσήκωνες
τὰ μάτια, ὡραία παρθένα,
καὶ σύγνεφο κἀνένα
δὲν ἔβλεπες ἐκεῖ.

Πρὶν μάθῃς ποῦ τὰ λούλουδα
πίνουν ἀνθρώπου δάκρυ·
ποῦ ἀγάλια τὸ στερέωμα
θολόνει ἀπ’ ἄκρη `ς ἄκρη·
πρίν, ὡς πουλάκια, φύγουνε
τὰ γελαστά σου χρόνια,
ἀγγέλων ψυχοπόνια
σ’ ἐπῆρε απὸ τὴ γῆ.

Ἐνῷ στ’ ἀθῷα σου βλέμματα
μὲ πλάνη τούτη ἐγέλα,
σοὖπαν γλυκὰ οἱ χρυσόφτεροι:
- Ἔλα μαζί μας, ἔλα! -
καί, παραιτῶντας πρόσκαιρα
τὰ οὐρανικὰ παλάτια
σοῦ ἐκλείσανε τὰ μάτια
στὸν ὕπνο τοῦ Χριστοῦ.

Σὰν ποιος, γιὰ τὴ φιλάνθρωπη
ἀδελφική τους πράξη,
τώρα τολμάει τὸν ὕπνο σου
μὲ θρήνους νὰ ταράξῃ;
Μὴν ἔχεις βάρος· ἄθελα
μοιρολογοῦν ἐκεῖνοι,
ποῦ ἡ νέα ζωή σου ἀφίνει
σὲ λάβρα χωρισμοῦ.

Δακρύζουν καὶ τὰ λούλουδα
'ς ἐσὲ περιχυμένα,
τί, ἐδῶθε κάτου φεύγοντας,
ψηλὰ δὲν παίρνεις ἕνα.
Τῆς ἀρετῆς ἀμάραντο
στεφάνι σὲ στολίζει·
μὴν ἄνθος ἄλλο ἀξίζει
'ς ὅμοιο στεφάνι ὀμπρός;

Μὲ ἀχνό, σκυμένο μέτωπο,
φιλόστοργοι γονέοι,
δεχτῆτε ὡς ἅγιο χάρισμα
τὸν πόνο ποῦ σᾶς καίει·
ἐνῷ γιὰ τὴν ἀγύριστη
τὰ μάγουλά σας βρέχει,
στὸν κόσμου ποῦ τὴν ἔχει
στενὰ σᾶς δένει αὐτός.