"Βαρύ φθινόπωρο βοερό"... του Λαπαθιώτη την ψυχή
ακούω μέσ’ απ’ το θρήνο σου και του τρελού Φιλύρα.
Και στα νεκρά τα φύλλα σου που ξεφυλλίζονται στη γη
σονάτες μελαγχολικές τους στίχους του Πορφύρα.

Παλιές μου αγάπες μαγικές... Δέρνει ανελέητα η βροχή
το "δάσο" που πλανήθηκε του Χατζοπούλου η μοίρα.
Για τον Ουράνη τον στερνό, κλαίει μυστικά μια προσευχή
κι η μούσα διπλοσφράγισε τη φιλντισένια θύρα.

Θολή που πέφτει η καταχνιά στου φθινοπώρου την αυγή
και σιγοκλαίει την άφατη ρομαντική απουσία.
Η ατμοσφαίρα η πένθιμη, τον Τέλλον Άγρα νοσταλγεί,

χλωμό εραστή γονατιστό σε μια θερμή ικεσία.
Ενώ ο νοτιάς σαρκαστικά λέει στίχους Καρυωτάκη
κρώζει του Πόε θριαμβικά το τραγικό "Κοράκι".