Ο ξένος τόπος πάντα μου φέρνει στο νου τα φιλικά μου πρόσωπα
σαν υποφέρουνε στις τέσσερις γωνιές της οικουμένης.
Δεν ξέρω πώς, αλλά θαρρώ μια σκέψη
που περιφέρεται στα κύματα,
αξίζει περισσότερο απ’ όλα τα κοχύλια των ανέμων
κι η ποίηση περιδινείται αδέσποτη πολλές φορές,
κυριαρχημένη από το σχήμα του ανεπίτρεπτου
και του περαστικού.
Τι να σου κάμει ένα σώμα άρρωστο
και μ’ όλη του τη σκέψη και μ’ όλο του το πνεύμα,
όταν δεν βοηθάει ο στεναγμός.
Τι να ζητήσεις από τον άρρυθμο καιρό και τον σακάτη,
που άλλο δεν κάνει παρά
να σε χτυπάει κατάμουτρα με τα σκληρά του δεκανίκια.
Λένε πως είναι όλα μέσα σ’ αυτό το άθλιο παιχνίδι,
που καλεστήκαμε άξαφνα να παίξουμε απροετοίμαστοι,
ανίδεοι, απροστάτευτοι.
Φίλοι μου των ανέμων,
σας καλώ κι αποζητώ τη συντροφιά σας,
το υπομονετικό χαμόγελό σας,
γεμάτο από την πίκρα της ζωής,
γεμάτο από την αγωνία
γι’ αυτό που περιμένεις και δε σου έρχεται.
Δώσε μου το αίνιγμα της ευφωνότερης γραφής
για να μπορέσω να περάσω
από τα ράμφη στις φτερούγες των πουλιών.
Κάποτε θα παρηγορηθούμε μ’ αυτό που τώρα
ούτε καν υποψιαζόμαστε.