Ἄκουσε! Ποῦ φεύγεις;… μένε,
Λογιώτατε καϋμένε!
Ἕως πότε `ς τὰ σχολεῖα
Θάπτεσαι μὲ τὰ βιβλία;
Ἄφησε τοὺς φιλοσόφους
Τοὺς κενοὺς καὶ πολυστρόφους,
Κ’ εἰς τοῦ οἴνου τὴν βαθεῖαν
Πρόσδραμε Φιλοσοφίαν.
Ὁ χτικιάρης Δάσκαλός σου
Θὰ ταράξη τὸ μυαλό σου,
Καὶ μὲ τὰ περὶ γραμμάτου
Θὰ `ς τὰ φέρῃ ἄνου κάτου.
Τὸ κρασ’ εἶν’ ὁποῦ σοφίζει,
Τὸ κρασ’ εἶν’ ὁποῦ φωτίζει,
Τὸ κρασάκ’ εἶναι συντόμως
Τῆς ζωῆς κανὼν καὶ νόμος.
`Σ ἕνα μου κρασιοῦ ποτῆρι
Ὁ νοῦς πλέει τοῦ Καΐρη,
Καὶ διδάσκει τὸ παλῃό μου
Εὐγλωττίαν Οἰκονόμου˙
Θέλεις τ’ ἄστρα νὰ μετρήσῃς
Καὶ νὰ μάθῃς τ’ εἶν’ ἡ Φύσις;
Ἔχε γιά! `πὲ `ς τὸ σχολεῖον,
Κ’ ἔλα `ς το κρασοπωλεῖον.
Ἔμπνευσιν ὁ νοῦς σου θέλει;
Ἂς κοπιάσῃ `ς τὸ βαρέλι.
Θέλεις πνεῦμα; θέλεις γνῶσι;
Τὸ κρασὶ θὰ σὲ τὰ δώσῃ.
Εἰς τοῦ γέρου Καμηνάρη
Τὸ ἀκένωτο πιθάρι
Ὅποιος χώσῃ τὸ κεφάλι,
Φωτισμένο θὰ τὸ βγάλῃ.
Νὰ ἀληθινὴ παιδεία!
Νὰ σωστὴ Φιλοσοφία!
Λῆρος ὅλ’ αἱ ἄλλ’ ἐκεῖναι!
Νὰ πηγὴ Σοφίας! -Πίνε!!