Μέρα τη μέρα πιο πολύ
εγκάτοικος του μοβ που ολοβαθαίνει
είπα αναλώθηκα
με δύο ολάνοιχτους καρπούς
και μια βιολέτα που άρχισε δειλά
να ηλιοτροπίζει
είπα ψυχή μου δικαιώθηκα

Μα να! ξανάνοιξε η αυλαία κι άκουσα
καινούργια αράγιστη φωνή κι ανάμεσα
απ’ τα πορτοκαλάνθια και τα κύματα
τις δυο πατρίδες πρόβαλε η μορφή
− κόμη της καστανιάς και πάτημα δορκάδος −
γραμμές της Αττικής στο σκίρτημά της
ένα κομμάτι Αιγαίου μες στο βλέμμα της
το βλέμμα της γελά και πεισματώνει
σοβαρή Χάρις

Παιδί που τ’ όνομά σου λουλουδίζει
τα γέλια του φλωρεντινά κωνσταντινάτα
φιλάργυρα τα γέλια
και τα λόγια σου
φιλοδωρήματα μιας σκέψης που ωριμάζει.