Σωστό είμαι ομοίωμα του πλάστη μου
Κορωνίδα της Δημιουργίας
Με δύο μάτια, πληγές σαν κάνουλες
Να ξεπηδούν τα δάκρυα
Με τα μαλλιά μου ίσιες πρόγκες
Να μην με φτάνει το κοριτσίστικο χάδι
Με τη μύτη ίσια κοφτερή
Να με φοβάται κάθε άνθρωπος
Με το στόμα, μια χοάνη
Για να βγαίνει, βουερός ο θρήνος
Και μικρό, μυτερό γενάκι και μουστάκι
Να προκαλεί την ειρωνεία και το γέλιο
Τετράγωνες οι πλάτες και το πρόσωπο
Να μη με πλησιάζει ούτε ο εχθρός
Άτσαλα τα χέρια και τα πόδια τεράστια
Για να μην πατούν πάνω στη Γη.

Εγώ, το ομοιώμά σου Κύριε
Χαλεπάς που έκανε αθάνατη την άρνησή της
Βιζυηνός, έτοιμος στο γαμπριάτικο κοστούμι του
Φαν Γιωμ, καίω το χέρι μου στο κερί
Και όσο το πυρ αντέχω, να της μιλήσω
Εγώ είμαι, Κύριε
Ποτέ, τίποτε δεν αρνήθηκα
Από όσα μου υπέδειξες
Πιστός στο χρέος και στον προορισμό,
Πάντα με το σπαθί στο χέρι
Πάντα στην ατσάλινη πανοπλία της τιμωρίας
Που μου φόρεσες.
Στρατιώτης σου Αριστοτελικός
έπαιξα το παιχνίδι της λογικής μέχρι το τέλος,
Αν και φτωχός ες μικρόν γενναίος
Φύλαξα τις Θερμοπύλες σου.
Τι με αρνείσαι;
Γιατί δεν κρίνεις δίκαια;
θέλω, επιτέλους, το κώνειο.
Είναι η μάζα των ανθρώπων
Που κινείται αργά, επιθετικά
Φουσκώνει σαν κύμα, τεράστιο
Να πνίξει, να πνίξει
Ό,τι όμορφο και ξεχωριστό.
Να μην υπάρχεις πια Θεέ μου!

Ω! Αναγνώστη, Υποκριτή Αδέλφι μου, Ομοίωμά μου