Φτάνει λοιπόν η μέρα
που τα τριαντάφυλλα του Μάη
δε φτουράνε πια
και τα ζωα που κλαίνε για την ανάγκη
ξαμολιόνται μακριά απ’ τις παντόφλες σου.
Δεν έχει σημασία πού στέκεσαι
και σε ποιους θεούς μεταλαβαίνεις,
δεν έχει σημασία ποιος κλέβει
ή και ποιος μοιράζει τα συγχωροχάρτια
παρά μονάχα οι άγριες σκληρές κοινοτοπίες
οι χίλιες δυο κυράδες με τους σταυρούς τους
οι λογαριασμοί με τα μπουρδέλα
και οι νηφάλιες εκδρομές στο ύπαιθρο
μόνο και μόνο
για να μην μείνεις
και μεθύσεις στο σπίτι σου.
Φτάνει λοιπόν η μέρα
που οι φίλοι σου γελάνε συνέχεια
και η γυναίκα σου βλέπει αηδίες στην τηλεόραση
και ο κόσμος μιλάει για το ρητό
..."πάνω απ’ όλα η υγεία"
και συ θες να μεθύσεις απλά
για να μη συμβαίνει τίποτε απ’ όλα αυτά,
να μην τρέξεις πάλι πίσω από ένα χαρτονόμισμα
να μην γελάσεις στο αστείο ενός ατάλαντου καλλιτέχνη
να μην βολέψεις τις ώρες σου στο εξοχικό σπίτι
μιας πανούργας θάλασσας
και να μη σκεφτείς αν θα κάνεις τα χατίρια
ενός ανυπότακτου ζωου που γουργουρίζει
τα σάλια του πάνω απ’ τις αιωνόβιες παντόφλες σου.
Αν είναι να δοκιμάσεις σ’ αυτή τη ζωή
μάθε να μάχεσαι με τα χεσμένα σου βρακιά
κι αν πιστεύεις σε κάποιαν άλλη
τότε δοκίμασε να πηδήξεις από τον τελευταίο όροφο!