Ήτανε εύκολες οι μέρες εκείνες
ανάλαφρες.
Σε γυρνούσε αβίαστα χρόνια πίσω
κάποιο τυχαία απαντημένο γιασεμί
με άρωμα γνώριμο
σε ανησυχία παιδική
γρήγορα να φανεί στο σχόλασμα
πίσω απ’ τα δέντρα η μητέρα.
Παρέα σου κράταγε μια συμπόνια
από κείνες τις ανθρώπινες και τις ειλικρινείς
που σε γριές γειτόνισσες
σκαρφίζονταν αστεία
για των χαπιών τους τα διάφορα τα χρώματα
περπάταγε αργά όμοια μ’ αυτές
να `σαν τα νιάτα δυο φορές
να μην το ψιθυρίσουν
και τις ρωτούσε αμήχανα
τι φάγανε για μεσημέρι.
Τυχαίοι έρωτες αιφνίδιοι
η κάθε βόλτα μια αφορμή
δικός σου ο κόσμος
με μια δροσιά καλοκαιριού νυχτερινή
παντού και πάντα
να ταξιδεύει τρικυμίζοντας
έφηβες φούστες πάνω από τα γόνατα.
Ήτανε εύκολες οι μέρες εκείνες
άκοπες.
Γεμίζανε καλάθια αχρήστων
με απόπειρες ποιητικές
χαρτί τσαλακωμένο όπως όπως.
Γεμίζανε καλάθια αχρήστων
με μια συμπόνια χρήσιμη και ειλικρινή και ανθρώπινη
με αφορμές και μ’ έρωτες
με απενοχοποιημένες μνήμες...
Γιατί να σ’ έσπρωξε άραγε εκεί
της νύχτας της σημερινής η επιθυμία;
Γιατί σε ταξιδεύει τώρα εκεί
ετούτη η ανάγκη;
- Επανήλθα γιατί θέλω να φύγω.