Η αχτή κι ο αργός κυματισμός παρθενικών σωμάτων.

Ο ήλιος, οι νέες σοφές πληγές απ’ τα σκληρά του βέλη,
που ονειρευόταν άπληστα τ’ αργό και κρύο μας αίμα,
κι η άγνωστη μέθη ενός φωτός τρικυμιστού που σπάζει
πάνω απ’ τους ύπνους τους γλαυκούς του ευωδιασμένου
πόντου.

Οι γλάροι: Η οργή τους η λευκή. Ένα κότερο στο βάθος
(με πλαίσιο αβρό κάποιου νησιού το αφηρημένο σχήμα)
που των ιστίων του τις λευκές φιλοδοξίες απλώνει.

Μες στη γλυκιά καταφυγή ενός παράκτιου ανδήρου,
που ζωνει ο πράσινος κισσός κι η γαληνή γλυκίνη,
πλούσια να λούζεις την πικρή και κουρασμένη σκέψη
στο φως που χύνεται μακριά, γαλάζια ευδαιμονία.

Να λύνονται έξαφνα οι χαλκοί που σε κυκλώνουν κρίκοι,
ν’ αφήνεις πια την πορφυρή των μαστιγώσεων ζωνη,
άχνη από μόρια ωμού φωτός, να τρέμει η ισχνή ύπαρξη σου,
καθώς μια εικόνα εξαρτική στο βάθος θα οπαλίζει:
η αχτή, τ’ ωραίο τρικύμισμα των θαλερών σωμάτων
κι ένα πλησίστιο κότερο, που τα νερά ραμφίζει.