Στις θάλασσες του ουρανού
ο χρόνος σταματάει.
Και η μέρα ένα κενό
που σε ρουφάει εντός της.
Ανεμοστρόβιλος σωστός
ο χρόνος που καταρρέει.
Αδύνατος και δυνατός
θρεμμένος από θλίψη.
Και η ύπαρξη
που χάθηκε,
σαν σπίρτο που έχει σβήσει,
στης θύμησης τον οίστρο
έρχεται για να ζήσει.
Χαμόγελα και στιγμές
στην καταιγίδα, πια χαμένα.
Που άμοιρη και άσπλαχνη
δύσκολα κοπαίνει.
Μέρος των στοιχείων της
ο πόνος και η κατάρα.
Αισθήματα, ευχές και δάκρυα,
που πολύ θα ήθελες
να ήτανε, ένα ψέμα.