Ἄχ! τὸ θεόρατο βουνὸ
γιατὶ δὲ χαμηλόνει;
Χριστέ μου, ἂν ἦταν βολετὸ
νὰ δώσω μία νὰ τὸ διαβῶ
σὰν ἕνα χελιδόνι!

Ὡραία τῆς Ἄνοιξης πουλιὰ
γιὰ πέρα μισεμένα,
δανείσετέ μου τὰ φτερά,
καὶ νέα λαλήματα γλυκὰ
θὰ μάθετε απὸ μένα.

Τι λέω! Τερπνότατη φωνή
σᾶς ἔδωκεν ἡ φύση,
καὶ μὲ τὰ μάγια της αὐτὴ
θἄχῃ τὴ χάρη κάθε αὐγὴ
τὸ φῶς μου νὰ ξυπνήσῃ.

Ἐγὼ - καὶ ἂς πλέκω τεχνικὰ
τοῦ τραγουδιοῦ τὸ στίχο -
πέρα, σὲ τούτη τὴν ἐρμιὰ
ξυπνάω τριγύρω μοναχὰ
τῆς λαγκαδιᾶς τὸν ἦχο.