Άφες αυτοίς το αντάμωμα, την ωραιότητα του σώματος,
τις έξυπνες γυναίκες, την ολοκλήρωση,
εγώ αλλού έστρεψα τα μάτια:
το γκρίζο τ΄ουρανού, η αθωότητα της πολιτείας -
δεν πήγα, δεν ξέρω…
Όχι άλλο ξενύχτι,
όχι χρώματα, ερωτήσεις και λόγια. Τίποτα.
Τίποτα που να θυμίζει.

Οι πληροφορίες τον ήθελαν χαμένο, μακρινό.
Κανείς δε ρώτησε, απλώς μετέδιδε,
είχε αρχίσει να εισβάλει το μυστήριο
στις ιστορίες που χρησίμευαν γι΄αποσπερίδες.

Τη νύχτα στη σχολική αίθουσα
τα παιδιά κουρασμένα,
αρκούσε μια λέξη, για να μπει φωτιά,
να σπάσει ο τοίχος,
να γαυγίσει ο σκύλος,
σκούρες οι πορτοκαλιές, τα κάγκελα,
ο δρόμος κουραστικός, φτωχά τα δέντρα,
τα σπίτια μουγκά, οι άνθρωποι, ο χρόνος της νύχτας,
της νύχτας το χιόνι
απλωμένο στις βαθιές πολυθρόνες
με τις ανταύγειες της τηλεόρασης
στο ρυθμό του montage.

Παράλυτος.
-Χαμήλωσε τη φωνή!

Η λειτουργία της φωνής είναι καλωδιακή, διαστημική, αυτόματη,
αινιγματική, εύκολη, επιτυχημένη.
Η γυναίκα εκτείνει το χέρι της φωνής,
του χρώματος, της αλλαγής, της γεύσης
σχεδόν ευτυχισμένη που της επιτρέπεται.

Πιο βαθιά το χιόνι στο κάθισμα,
διαποτίζει τα μπαμπάκια, τις ραφές,
τα μεγάλα τριαντάφυλλα της στόφας,
τον κίνδυνο της αγκύλωσης.
Τα μάτια σαν σφαίρες,
το κορμί άγνωστο, αγνώριστο -
Ποτέ δεν άγγιξε το κορμί:
το παγωμένο χιόνι.
Καταπίνει,
ουρλιάζει.

Είναι κανείς εδώ που να φωνάζει;