Όπως το ανάλαφρο μαντήλι στο λαιμό σου,
τα απαλά χρώματα στο βαμβακερό –
τα λουλούδια –
προσομοιάζουν χαρά,
έτσι και η φωνή σου αέρινη,
δίχως βάρος
ηχούσε άπιστη,
ψεύτικη,
δεν είχε βάθος
η έγνοια σου –
μια εύκολη στιχομυθία
διεκπεραίωσης.

Αλλ΄εμένα μ΄έτρωγε το σαράκι
κι ο ανδρικός πόθος μου
και τις νύχτες σε σκεφτόμουν στο βούρκο,
όταν εσύ στην καθαριότητα
κοιμάσαι
κι ο ύπνος αγκαλιάζει
το κορμί σου σφιχτά,
ενώ η αναπνοή σου
σαν πουλιού –
αθώα θαρρείς –
ανεβοκατεβαίνει στο στήθος σου
ανυποψίαστη για τη δική μου εισβολή.
.
Έτσι με τον ύπνο τα μίλησα
και δε με παίρνει
κι όσο η νύχτα περνά,
λαχταρώ να τυλιχτώ πλάι σου
στα ολάνθιστα σεντόνια
κι ο ανθόκηπός σου
να ταραχτεί
από το φως της αγρύπνιας μου
κι η γύρη απ΄τα ματόκλαδα σου να σειστεί,
να ξυπνήσει το αγρίμι στη φωλιά σου,
να πεινάσει,
να ανασηκωθεί
έτοιμο να κατασπαράξει το κορμί μου

μια κατακόκκινη άνοιξη
ασύστολα ν΄ανθοφορήσουμε
εμείς