Χορὸς ἐδῶ, χορὸς ἐκεῖ, παντοῦ χορὸς καὶ ζάλη,
ἔγιναν μόδα κι’ οἱ χοροὶ καὶ ζήτημα ἡμέρας...
Καὶ πῶς ἀλλοιῶς τὰ πλούτη των θὰ δείξουν οἱ μεγάλοι,
καὶ πῶς θὰ εἶναι ἄνθρωποι τῆς ὑψηλῆς μας σφαίρας;
Χωρὶς διαμάντια, κρύσταλλα, χορούς, σουπέδες, σάλαις;
πῶς θὰ μπορέσουν πιὸ ψηλὰ ν’ ἀνέβουν δύο σκάλαις;

Ἐμπρὸς λοιπόν, χορεύετε στῆς φτώχιας τὸ γινάτι,
φορέσετε τὰ πιὸ βαρειὰ βελοῦδα καὶ μετάξια,
ἂς χύνῃ φῶς καὶ μυρωδιαῖς τὸ κάθε σας παλάτι.
κι’ ἀπ’ ἔξω κάθε πρόστυχος ἂς χάσκῃ μὲ τ’ ἁμάξια.
Μέσα ὁ κάθε αὐλικός, μακρυὰ ὁ δημοκράτης,
μέσα ὁ κάθε εὐγενής, ἀπ’ ἔξω ὁ χωριάτης.

Ποιὸς εἶσθε σεῖς, ποὺ θέλετε νὰ μπῆτε στὸ σαλόνι;
λιβάνι δὲν ἐκάψατε ποτέ σας εἰς τὸ Στέμμα;
ποτέ σας δὲν ἐκλέψατε καὶ μιὰ καρφοβελόνη,
καὶ κάθε δευτερόλεπτο δὲν λέτε κι’ ἕνα ψέμα;
Ἢ κἂν γυναῖκα ὤμορφη δὲν ἔχετε ἢ κόρη,
ποὺ εὔκολα νὰ πιάνεται, χωρὶς κανένα ζόρι;

Ἂν ἔχετ’ ἕνα ἀπ’ αὐτά, ὁρίστε μὲς στὴ σάλα,
ἀλλοιῶς τὸν κόπο λάβετε νὰ μᾶς ξεφορτωθῆτε
πρὶν τὰ γερά σας κόκκαλα μετρήσουνε τὴ σκάλα...
Μὲ τόση χυδαιότητα σαλόνι δὲν θὰ δῆτε.
Φανῆτε ἄνθρωπος καὶ σεῖς παντοῦ κι’ εἰς ὅλα νέος,
γιατὶ ὁ τίμιος πολὺ νομίζεται χυδαῖος.

Τόσαι μεγάλαι δέσποιναι καὶ τόσαι δεσποινίδες,
σὰν νύμφαις, σὰν νεράϊδες χορεύουν μὲ τὸ Στέμμα...
Ἀφῆκαν τὰ πολιτικὰ καὶ ἡ ἐφημερίδες,
κι’ οἱ μπάλοι τώρα ἔγιναν πολιτικό τους θέμα.
Κι’ ἐμεῖς οἱ τόσοι πρόστυχοι καὶ μὴ προσκεκλημένοι,
διαβάζομε γιὰ τοὺς χοροὺς κατευχαριστημένοι.

Ἂν δὲν χορεύωμε κι’ ἐμεῖς μὲς στ’ ἄνθη, στὰ παρκέτα,
τοὐλάχιστον μπορεῖ κανεὶς κι’ ἀπ’ ἔξω νὰ μαθαίνῃ
ποιά φάνηκε μὲς στὸ χορὸ καλλίτερη κοκέτα,
ἢ ποια ἀπ’ ὅλαις ἄστραφτε πιὸ ὤμορφα ντυμένη.
Διαβάζει ὅτι ἤτανε καὶ ὁ σουπὲς φτειασμένος
ἀπὸ φαγιὰ τοῦ Παρισιοῦ, καὶ μένει χορτασμένος.