Ξάφνου, μετά, γύρω στις πέντε μέρες;

(το έχασα το μέτρημα, άχρονο της ψυχής)

Μου `σβήσαν ξαφνικά

τα δύο λευκά σου χέρια.

Το εκμαγείο τ’ απαλό

αυτό με τα πινέλα και με τα γκρι μολύβια που έσφιγγαν και έπνιγαν

τα λάθη στα δικά μου

υπάρχουν δίχως σάρκα

μονάχα σαν ριγμένο της μήτρας υλικό. Λείπουν οι φλέβες

το δέρμα που κλειδώνει μέσα στα δάχτυλα μου

και σβήνει τις παλάμες

και γίνεται παλμός.

Φορές σου το `πα: άκου

πως μέσα σου κυλά ότι με ξεδιψάει

πως είναι δυνατόν

αφού τ’ ακούς και συ

και σύ το ίδιο μου `πες

κυλάει το κρασί κι όλο πάει χαμένο

αντί να κελαρύσουμε σ’ οριστική αυγή.

Η πράξη είναι χώρια μας.