Όποτε πηγαίνω στον τάφο του πατέρα,
το ίδιο αδέσποτο σκυλί,
που δεν απέκτησε ποτέ όνομα,
έρχεται και με βρίσκει.

Με παρατηρεί καθώς καθαρίζω την πλάκα,
πώς αλλάζω λάδι κι ανάβω το καντήλι.
Πριν ακόμα αποχαιρετήσω με το καθιερωμένο
νεύμα χαιρετισμού την ξεφτισμένη
απ’ τον ήλιο φωτογραφία του πατέρα,
ψιθυρίζοντάς του συγχρόνως λόγια στοργής,
αυτό στέκεται και περιμένει
στη μέση του μικρού δρόμου των τάφων,
για να με συνοδεύσει ως την έξοδο.

Λένε πως όλη τη μέρα,
ακόμα και όταν τα πανύψηλα κυπαρίσσια
αρχίζουν να βυθίζονται αργά
στο μούχρωμα του σούρουπου,
ο σκύλος επιμένει ν’ ακολουθεί από απόσταση
την πορεία κάθε λείψανου ίσαμε το σκαμμένο μνήμα.

Πριν περάσει τη μεγάλη πύλη του νεκροταφείου,
μαζί με τους θλιμμένους συγγενείς
της τελευταίας κηδείας,
περιμένει πλάι στην πόρτα του καφενείου,
όπου σερβίρεται ο καφές
κι εκφράζονται τα συλλυπητήρια.

Κάτω απ’ την πλαγιαστή τέντα
του τελευταίου στη σειρά ανθοπωλείου,
ανάμεσα στα κενά βάζα των λουλουδιών,
αποσύρεται κάθε βράδυ ως πιστός φύλακας,
αναμένοντας ήσυχος κι απόλυτα σιωπηλός
το ξημέρωμα
για να επαναλάβει τα ίδια.