Τη μάνα μου τη λέγαν προσφυγιά.
Τον έρμο τον πατέρα μου ξενητιά.
Γεννήθηκα στην άκρη του πουθενά,
χωρίς πατρίδα και από δυο χωριά.
Το ένα ανατολικά, χαμένο οριστικά.
Το άλλο δυτικά, λιωμένο μέσα στα βουνά.
Πού να πατήσω και πού να σταθώ;
Ποιο χώμα ν’ αγαπήσω και πού να κρατηθώ;
Αυτό που πρώτ’ αντίκρυσα, το ξένο κι εχθρικό
ή αυτό που ήταν δικό μου, το άγνωστο και μακρινό;
Από πού να κρατηθώ;
Πού να πατήσω και πού να σταθώ;
Πιάστηκα από τον ουρανό.
Κρατήθηκα από το σύννεφο.
Πάτησα στις ηλιαχτίδες
κι έζησα μόνος κι απόμακρος
στο σκληρό διάβα της προσφυγιάς και της ξενητιάς αντάμα
μ’ όλους τους ταπεινωμένους και τους καταφρονεμένους
αδέλφια και ξαδέλφια.
Και τώρα που γέρασα στα ξένα
κι έρχεται η ώρα να πάρω τη μαύρη γης γυναίκα,
παρακαλώ σας, μη με παντρέψετε μαζί της,
μη με φυτέψετε στο χώμα.
Αφήστε με στην πιο ψηλή κορφή
να βλέπω δύση και Ανατολή.