Α, αυτές οι παράφορες ώρες της μόνωσης,
Όταν όλα συνοψίζονται σ'ένα κυπαρίσσι,
Σ'ένα λευκό, σαν αχιβάδα, σύννεφο-
Κι ο κόσμος, λες, υπάρχει υπέρμετρα σκληρός
Αφού ο ήλιος ακυρώνει τα τραγούδια μας,
Οι γέροντες ψάχνουν στην αποθήκη τις φτερούγες τους
Κι η θάλασσα αποτελεί το χθες που μας αρνήθηκαν.
Θα ξεφυτρώσουν νέα μονοπάτια για την ποίηση
Μα θα περνούν απ'την ψυχή μας
Ξυστά
Όπως οι νυχτερίδες
Απ'τις χωρίστρες των παιδιών,
Από των νυχτολούλουδων τους κάλυκες.