Ἐνῷ θαλασσομέδοντες
Μᾶς κατεπάτουν γαῦροι,
Κ’ ἠφάνιζον τὰς ποίμνας μας
Οἱ πάγοι τοῦ Βοῤῥᾶ,
Ἡμέρα πένθους ἔφεγγε
Βαρυαλγὴς καὶ μαύρη,
Κ’ ἐσάλευε τὰς φρένας σου
Μεγάλη συμφορά.

Κ’ ἐγὼ τοῦ πάθους ἔμελλον
Παρήγορος νὰ τρέξω,
Ἐγὼ παθῶν κατάπλεως,
Καὶ συμφορῶν βαρύς.
Προθύρου εὗρον φύλακας
Νὰ περιμένουν ἔξω,
Λαμπάδας, κ’ ἑξαπτέρυγα,
Καὶ ψάλτας, κ’ ἱερεῖς.

Τὰ βάθρ’ ἀνέβην κ’ ἔτρεμον
Τὰ γόνατά μου κρύα,
Ἀνέβην κ’ εὗρον φίλων μου
Πληθὺν... ὦ διατὶ,
Ὦ διατὶ χαρμόσυνος
Δὲν ἦτο προπομπεία,
Ἀλλὰ δακρύων πρόξενος
Θανάτου τελετή;

Ἐκάθησο παράφορος
Μὲ χέρια σταυρωμένα,
Κ’ εἶχες τὰ χείλη σπαίροντα,
Τὰ λόγια πνιγηρά.
Δὲν ἔῤῥεον τὰ δάκρυ’ σου
Ἐντὸς σου συναγμένα,
Κ’ ἐγύριζες βαρύλυπα
Τὰ μάτια τὰ ξηρά.