Μ’ ἐφάνη πῶς ἀνάδευσεν
Ἡ θανατώδης ὕλη,
Καὶ στηθικοὶ τὰ σάβανα
Ἐσάλευσαν παλμοί·
Κ’ ἐθάῤῥησα πῶς ἄνοιξαν
Τ’ ἀποθαμμένα χείλη,
Καὶ μ’ εἶπαν’ αἲ ταλαίπωρε
νοῦς σου βλασφημεῖ.

Αὐτὸ δὲν ἦτο γέννημα
Τοῦ νοῦ τοῦ ταραγμένου
Παρομοιάζον ὅραμα.
Ἀκμαίου πυρετοῦ.
Ἦτο ψυχῶν συνέντευξις·
Οἱ λόγοι τῆς παρθένου
Ἀκλόνητον μ’ ἐνέπνευσαν
Τὴν δόξαν τὴν προτοῦ.

Καὶ ἐνεθυμήθην τ’ ὄνειρον
Ἐκεῖνο τοῦ Ναυπλίου
Ὅταν ἠγέρθη ἔντρομος
Ἐν μέσῳ τῆς νυκτός·
Ἐσήμανε τὰς δώδεκα
Ὁ κώδων τοῦ φρουρίου,
Καὶ δύο κτύπους ἤκουσα
Τοῦ δώματος ἐκτός.

Μὲ μάστιγος κτυπήματα
Ὠμοίαζον οἱ κτύποι,
Καὶ λαλιὰ φιλτάτου μου
Ἠκούσθη νὰ θρηνῇ·
Ἠκούσθη δὶς «Γεώργιε,
Γεώργιε» νὰ μ’ εἴπῃ,
Κ’ ἐμίχθη μὲ τοῦ κώδωνος
Τὸν ἦχον ἡ φωνή.