Μετέβην εἰς τοῦ φίλου μου
Κατάφοβος, ἀσθμαίνων,
Καὶ πλήρη πένθους εὕρηκα
Σκηνὴν ὁλοφυρμῶν,
Ὁ κώδων μόλις ἔπαυσε
Τὰς δώδεκα σημαίνων,
Ἐξέφερε τὸν ὕστερον
Ὁ φίλος στεναγμόν.

Εἰς τῆς νεκρᾶς τὸ φέρετρον
Ἐστάθην ἐν ἐκστάσει,
Αὐτὰ τὰ δύω θαύματα
Ἐτάζων μὲ τὸν νοῦν.
Κ’ ὁ θάνατος, ἐβόησα,
Ἄς ἔλθῃ νὰ μ’ ἁρπάσῃ.
Μόνοι. φθαρτὸν τὸ πνεῦμά των
Οἱ νήπιοι φρονοῦν.

Μὴ κλαίῃς, φίλε. Στόλισον
Τῆς ἀδελφῆς τὸ χῶμα
Μ’ ἄνθη Μουσῶν. Τὰ δάκρυα
Μ’ ἐκεῖν’ ἂς ἀλλαχθοῦν.
Ἐκείνη σὲ χαρίεσσα
Εἰς τ’ οὐρανοῦ τὸ δῶμα,
Ἐμὲ τὰ φίλα τέκνα μου
Γελῶντα θὰ δεχθοῦν.