Στου Ωρίωνα το άστρο γεννήθηκε
κι είχε μια λάμψη στα μάτια της
από τη σκόνη του σύμπαντος.

Γνώριζε από τη φύση της
τι γύρευαν οι άνθρωποι
κι όμως εκείνη μέσα της έκρυβε
μια περιπλάνηση που δεν είχε τέλος.

Με τη κόγχη ενός πετραδιού
χάραζε τα αποφθέγματα της
σε βράχους που δε γητεύτηκαν απ’ τα κύματα
μήπως και κάποιος στο τέλος τα ανακαλύψει.

Στα διαγαλαξιακά ταξίδια του μυαλού της
μικρά σωματίδια ύλης στροβιλίστηκαν μπροστά της
διάττοντες αστέρες χάραξαν κάθετη πορεία προς τη γη
και οι γυάλινες κλεψύδρες
θρυμματισμένες μνήμες ανάλαφρες πια απ τη βαρύτητα
έσπασαν τον χρόνο.

Στη πιο ξέφωτη γωνία του Ωρίωνα
εκείνη συνέχιζε να παρατηρεί τη ζωή
και ήταν πλέον συμφιλιωμένη με τους φόβους της.
Τώρα δεν υπήρχαν αινίγματα που την κράταγαν πίσω.
Μόνο πυροτεχνήματα που της άνοιγαν τον δρόμο.