Στη μέση του άδειου κρεβατιού,
με τη φωτογραφία τους αγκαλιά,
σφιχτά, ανάμεσα στις δυο παλάμες.
Και τα δάκρυα λίγα, μα πικρά...
Στέρεψαν πια και αυτά...
Μόνο η πίκρα τους καταστάλαξε στην ψυχή.
Και ένας βαθύς αναστεναγμός,
σαν παράπονο βουβό,
χωρίς αποδέκτη.
Αφού, αυτοί που θα μπορούσαν
να το νιώσουν,
μόνο στην ξεθωριασμένη φωτογραφία
ζούσαν πια...
Ανάμεσα στην καρδιά και στα σκεπάσματα
όλη τη νύχτα
η φωτογραφία...
Μέχρι να φέξει η καινούργια μέρα,
να πάρει πάλι βαθειά ανάσα εκείνη,
να ψήσει καφέ
και να συνεχίσει
να ζεί...?