Ξημερώνει.
Τα φώτα της πόλης τρεμοσβήνουν και χάνονται
στο δειλό ρόδινο τ’ ουρανού.
Η ανάσα σου,
ζεστή και ρυθμική, παίζει με τα νεύρα μου,
πάνω στο κρεβάτι.
Έχουν χαθεί τα ίχνη σου απο τη ζωή μου.
Και γώ τα ψάχνω μάταια
μέσα στα κρύα σκεπάσματα.
Ξημερώνει.
Όπου νά'ναι, θα χτυπήσει το ξυπνητήρι.
Θα σ’ αγκαλιάσω,
θα γουργουρίσεις σαν γατί,
μηχανικά θα με φιλήσεις,
κι’ ύστερα,
θα φύγεις για τη δουλειά σου...