Θεέ μου, τι κόσμος!... πολλάκις τὸ εἶπα...
μοῦ πίνει τὸ αἷμα κι’ ὁ ψύλλος κι’ ἡ σκνίπα,
καὶ ὅμως δὲν ἔχω ποτέ μου τὸ θάρρος
νὰ ρίψω μακράν μου τοῦ βίου τὸ βάρος.

Τὸ εἶπα... ἡ πλῆξις τὴν πλῆξιν μοῦ φέρει...
δὲν θέλω θυέλλας, ἀνοίξεις, λειμῶνας...
σὰν ἔλθουν οἱ πάγοι ζητῶ καλοκαῖρι,
σὰν ἔλθῃ καὶ τοῦτο ζητῶ τοὺς χειμῶνας.

Στὸ χάος τὸ πρῶτον τὸ Σύμπαν ἂς πέσῃ
κι’ ἓν ἄλλο ἂς γίνῃ καθὼς μοῦ ἀρέσει,
ἀλλ’ ὅμως συστρέφω κι’ αὐτὸ ἀνωκάτω
καὶ δεύτερον, τρίτον καὶ τέταρτον πλάττω.

Ὁπόταν δὲ κόσμους συνθέσω πολλοὺς
γιὰ μένα τελείους, γιὰ μένα καλούς,
κι’ ἐκεῖνοι μὲ πλήττουν κι’ αὐτοὺς ἀνατρέπω
καὶ φθάνω καὶ πάλις εἰς τοῦτον ποὺ βλέπω.