Μάχης πλὴν δὲν ἠχοῦν πλέον φθόγγοι,
Οὔτε μέταλλα λάμπουν στιλπνά·
Σιωποῦν τὰ κρημνὡδη βουνὰ
Καὶ οἱ βράχοι κ’ οἱ λόγγοι.

Ὅπου πρώην κραυγαὶ καὶ μανία,
Βασιλεύει θανάτου σιγἡ·
Ἔνθα κ’ ἔνθα θνησκόντων. κραυγὴ
Ἀντηχεῖ ἀπαισία.

Πεντακόσια πτώματ’ ἀφίνων
Ὁ εἰς μάτην παλαίσας ἐχθρὸς,
Ἀπεσύρθη μακρὰν τοῦ πυρὸς
Μιᾶς φούκτας ἑλλήνων.

Τοὺς ἀνδρείους στενὰ τριγυρίζει
Ὁ πασᾶς δι’ ἀμέτρου στρατοῦ,
Καὶ τὴν λείαν εἰς χεῖρας αὑτοῦ
Ὡς βεβαίαν ἐλπίζει.

Ἀλλὰ σὺ, ὦ θεὰ ὲγερσίνους,
Ποῦ υἱοὺς Θρασυβούλων γεννᾷς,
Καὶ ἁλύσεις συντρίβεις δεινὰς,
Δὲν τρομάζεις κινδύνους.

Διὰ σοῦ τοὺς πολλοὺς οἱ ὀλίγοι
Ταπεινοῦν μὲ σπαθὶ κοπτερόν·
Τὸ σπαθί σου ἐν μέσῳ ἐχθρῶν
Εὐρὺν δρόμον ὰνοίγει.