Εἰς τὰ ὕψη τοῦ ὄρους ἐπάνου,
Τῆς Γραβιᾶς σταματοῦν ἀντικρὺ,
Τῶν ἑλλήνων οἱ παῖδες, λαμπροὶ
Νικηταὶ τοῦ τυράννου.

Ὁ ἱδρὼς εἰς τὸ πρόσφατον αἷμα
Μὲ κονίσαλον ῥέει πηκτόν·
Μαῦρα εἶναι τὰ μέτωπ’ αὐτῶν
Καὶ ἀστράπτον τὸ βλέμμα

— Εἰς γραμμὴν, παλλικάρια, σταθῆτε.
Ὁ υἱὸς τοῦ Ἀνδρίτσου μετρᾷ·
Εἰς τὰ μάτια του λάμπει χαρά,
Παλλικάρια, χαρῆτε!

Ἑκατὸν δεκοκτὼ ἠσθε ὅλοι,
Καὶ ἐδαμάσατε τόσους ἐχθροὺς,
Δύο μόνον δ’ ἀφῆκε νεκροὺς
Τῶν ἀπίστων τὸ βόλι.