Γλυκιὰ μιὰ μέρα τοῦ Σταυροῦ, κοντὰ τὸ μεσημέρι,
Μᾶς ἴσκιωναν παλιᾶς ἐλιᾶς μ’ ἀνἀριον ἴσκιο οἱ κλῶνοι.
Κ’ ἐνῶ τὰ πάντα σώπαιναν, μικρό `να χελιδόνι
Ἐκάθησε στὰ σύρματα, γιὰ τὸ ἀκριβό του τέρι,
Καὶ μὲ κρυφὸ παράπονο κελάδησε—ποιὸς ξέρει;
Μισεύει γιὰ τὴν ἀραπιὰ καὶ τὸν καημό του ἁπλώνει;
Μισεύει κι ἀποχαιρετᾶ κι ὁ πόνος του κορώνει!
Καὶ βούρκωσαν τὰ μάτια σου καὶ μοὔσφιξες τὸ χέρι,
Καὶ μὲ λαχτάρα ὁλόγυρα κυττᾶς, σὰν ἀλαφίνα,
Τὰ ὅσα ἡ πλάση χάρισε στολίδια στὴν Ἀθήνα,
Καὶ τ’ ἁπαλόγραμμα βουνά, τοῦ κάμπου τὴ μαγεία,
Καὶ τὰ νερά, καὶ τὰ νησιὰ πανώριου κόλπου, κι εἶπες:
Στὴν ξενητειὰ σὰν τὴ χαρὰ κι ἡ θύμησή σου γύπες
Θὰ μοῦ ξεσκίζουν τὴν καρδιὰ—ἡ ἄγρια νοσταλγία!